سین دخت جانمان ، اتاقی که همیشه درهایش به روی خسته های سفر گشاده است بدون هیچ مشقتی میتوان میهمان آن شد و جان ودل را آسوده کرد از همه ی دغدغه ها. در را که میگشایی پا به حیاطی میگذاری که دعوتت میکند
به نشستن در کنار حوض و استشمام بوی زندگی و چشم دوختن به گلدان های شمعدانی که زنده می دارد جهان را.
جان من و جهان من،روی سپید تو شده است
عاقبتم چنین شود ، مرگ من و بقای تو
از تو برآید از دلم،همه نفس و تنفسم من نروم ز کوی تو،تا که شوم فنای تو